chatgpt
by
Sahiel
AI
- Ο Τραμπ και η σταθερή προτίμησή του στους «σκληρούς» ηγέτες
- Η Ευρώπη χωρίς ηγετική φυσιογνωμία ισχύος
- Η αμερικανική αποτίμηση για την ευρωπαϊκή παρακμή
- Η Ουκρανία χωρίς ευρωπαϊκό ρόλο στις μεγάλες αποφάσεις
- Η ιδεολογική σύγκρουση MAGA – φιλελεύθερης Ευρώπης
Η πολιτική ψυχολογία του Τραμπ και η λατρεία των «σκληρών»
Ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Τραμπ, έχει δείξει επανειλημμένα ότι διαθέτει μια ξεκάθαρη αδυναμία στους λεγόμενους «ισχυρούς ηγέτες». Για τον ίδιο, το βασικό κριτήριο αξιολόγησης ενός ξένου αρχηγού κράτους δεν είναι ούτε οι διπλωματικές του ικανότητες, ούτε η θεσμική του ποιότητα, αλλά η εικόνα ισχύος, αυταρχικότητας και απόλυτου ελέγχου.
Γι’ αυτό και προσωπικότητες όπως ο Χαβιέ Μιλέι στην Αργεντινή, ο Ναγίμπ Μπουκέλε στο Ελ Σαλβαδόρ, ο Σι Τζινπίνγκ, ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο Μπενιαμίν Νετανιάχου και ο Βίκτορ Όρμπαν απολαμβάνουν ειδική μεταχείριση από τον Λευκό Οίκο. Ακόμη και ο Κιμ Γιονγκ Ουν της Βόρειας Κορέας έχει τύχει δημοσίων επαίνων από τον ίδιο τον Τραμπ, με τη χαρακτηριστική φράση: «Είχα μια πολύ καλή σχέση με τον Κιμ».
Ακόμη πιο αποκαλυπτική ήταν η υποδοχή του Άχμεντ αλ-Σάρα, νέου ηγέτη της Συρίας και πρώην τρομοκράτη, ο οποίος χαρακτηρίστηκε από τον Τραμπ ως «σκληρός τύπος». Το μήνυμα είναι σαφές: ο Τραμπ αναγνωρίζει ως συνομιλητές μόνο όσους επιβάλλονται.
Η Ευρώπη χωρίς «σκληρούς παίκτες»
Στον ευρωπαϊκό πολιτικό χάρτη, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Οι σημερινοί ηγέτες των Βρυξελλών και των μεγάλων πρωτευουσών δεν πληρούν τα κριτήρια που εκτιμά ο Αμερικανός Πρόεδρος. Η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, η Κάγια Κάλας, ο Εμανουέλ Μακρόν και ο Φρίντριχ Μερτς αντιμετωπίζονται περισσότερο ως τεχνοκράτες παρά ως ηγέτες ισχύος.
Η Τζόρτζια Μελόνι βρίσκεται κάπου στη μέση, αλλά δεν θεωρείται αρκετά «σκληρή» για τα γούστα του Τραμπ. Ο Φινλανδός πρόεδρος Αλεξάντερ Στουμπ εμφανίζεται ως ο μόνος Ευρωπαίος με προσωπική επιρροή στον Τραμπ – αλλά στα αμερικανικά μάτια παραμένει απλώς «ένας καλός τύπος» και… παίκτης του γκολφ.
Αυτός ακριβώς ο διαχωρισμός μεταξύ «καλών» και «σκληρών» εξηγεί και τη δραματική υποβάθμιση των διατλαντικών σχέσεων στη δεύτερη προεδρία Τραμπ.
Η εικόνα της Ευρώπης στα μάτια της Ουάσιγκτον
Η σημερινή αμερικανική κυβέρνηση βλέπει την Ευρώπη ως:
Οικονομικά παρακμάζουσα
Τεχνολογικά υστερούσα
Στρατιωτικά ανίκανη να αυτοπροστατευτεί
Ανίκανη να ελέγξει την παράνομη μετανάστευση
Καταρρέουσα δημογραφικά
Στα μάτια της Ουάσιγκτον, η Ευρώπη δεν μπορεί ούτε να υπερασπιστεί τον εαυτό της, πόσο μάλλον να στηρίξει σοβαρά την Ουκρανία χωρίς αμερικανική ομπρέλα. Το δημογραφικό πρόβλημα, η πολιτισμική κρίση και η απώλεια εθνικών ταυτοτήτων παρουσιάζονται πλέον ως υπαρξιακή απειλή για τη Γηραιά Ήπειρο.
Η Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ και η «πολιτισμική διαγραφή» της Ευρώπης
Ιδιαίτερα σκληρή είναι η αποτίμηση της Ευρώπης στη νέα Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, όπου οι ευρωπαϊκές κοινωνίες κατηγορούνται για:
Υπονόμευση της πολιτικής κυριαρχίας από υπερεθνικούς θεσμούς
Μεταναστευτικές πολιτικές που μεταμορφώνουν την ήπειρο
Λογοκρισία και καταστολή αντιπολίτευσης
Κατάρρευση γεννήσεων
Απώλεια εθνικής αυτοπεποίθησης
Η διατύπωση περί «πολιτισμικής διαγραφής» της Ευρώπης αποκαλύπτει το βάθος της ρήξης ανάμεσα στην Ουάσιγκτον της εποχής Τραμπ και τη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η Ευρώπη εκτός των μεγάλων αποφάσεων για την Ουκρανία
Δεν είναι τυχαίο ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες εμφανίζονται πλέον στο περιθώριο των διαπραγματεύσεων για το μέλλον της Ουκρανίας. Τον πρώτο λόγο έχουν οι «σκληροί»: ΗΠΑ – Ρωσία – περιφερειακές δυνάμεις. Η Ευρώπη περιορίζεται σε ρόλο χρηματοδότη και θεατή.
Η αντίφαση είναι ιστορική: μια ήπειρος με τεράστια πολιτιστική κληρονομιά και γεωπολιτικό βάρος, να μετατρέπεται σε κομπάρσο στη μεγαλύτερη σύγκρουση της εποχής της.
Η ιδεολογική ρήξη: MAGA εναντίον φιλελεύθερης Ευρώπης
Το χάσμα δεν είναι μόνο γεωπολιτικό – είναι βαθιά ιδεολογικό. Στη ρητορική των Αμερικανών συντηρητικών, η σημερινή Αμερική εμφανίζεται ως τελευταίο προπύργιο του Χριστιανισμού και του δυτικού πολιτισμού απέναντι στην «αφυπνισμένη» (woke) Ευρώπη και την παγκοσμιοποίηση.
Σε αυτή τη λογική, η Ευρώπη δεν είναι πια σύμμαχος, αλλά αντίπαλος. Κάποιοι φτάνουν στο σημείο να θεωρούν τη Ρωσία πιο κοντινή στις αξίες του κινήματος MAGA απ’ ό,τι τις Βρυξέλλες.
Η μοναδική ελπίδα «σωτηρίας» της Ευρώπης, σύμφωνα με αυτή την οπτική, βρίσκεται στην άνοδο των εθνικών δεξιών κινημάτων: Εθνικός Συναγερμός, AfD και Vox.
Η Ευρώπη στην εποχή των «σκληρών»
Η Ευρώπη πληρώνει σήμερα το τίμημα της αποστρατιωτικοποίησης, της ιδεολογικής αμηχανίας και της πολιτισμικής ανασφάλειας. Σε έναν κόσμο όπου επανέρχεται ωμά η πολιτική της ισχύος, οι «καλοί» ηγέτες δεν αρκούν.
Ο Ντόναλντ Τραμπ εμπιστεύεται μόνο όσους επιβάλλονται. Και όσο η Ευρώπη επιμένει στον ρόλο του διαχειριστή και όχι του ηγέτη, θα παραμένει εκτός του σκληρού πυρήνα των παγκόσμιων αποφάσεων.
Σε έναν πλανήτη που επιστρέφει στον νόμο του ισχυρού, η αδυναμία δεν συγχωρείται.
Α.Β.
